قسمت دوم
گیسوانش شطّ پر جوش و خروش در رکابش نشستن حِلقه به گوش
لب که نه سر چشمه ی آب حیات بین دستش کاینات و ممکنات
بر سرش دستمال سبزی بسته بود بر دلم مهرش عجب بنشسته بود
کی به زیبایی او گل می رسید پیش او یوسف خجالت می کشید
در قدوم آن نگار مه جبین از جلال حضرت حق آفرین
دو ملک سر را به زیر انداختند بال خود را فرش راهش ساختند
غرق حیرت داشتم این زمزمه آمده این جا حسین فاطمه
صاحب روز قیامت آمده گوئیا بحر شفاعت آمده
سوی من آمد مرا شرمنده کرد مهربانانه به رویم خنده کرد
گفت ازادش کنید این بنده را خانه آبادش کنید این بنده را
این ه این جا این چنین تنها شده کام او با تربت من وا شده
مادرش او را به عشقم زاده است گریه کرده بعد شیرش داده است
این که می بینی در شور است و شِین ذکر لالائیش بوده ((یا حسین))
خویش را در سوز عشقم آب کرد عکس من را در دل خود قاب کرد
بارها بر من محبّت کرده است سینه اش را وقف هیئت کرده است
سینه چاک آل زهرا بوده است چای ریز مجلس ما بوده است
این که در پیش شما گردیده بَد جسم و جانش بوی روضه می دهد
با ادب در مجلس ما می نشست او به عشق من سر خود می شکست
پرچم من را به دوشش می کشید پا برهنه در عزایم می دوید
اسم من راز و نیازش بوده است توربتم مهر نمازش بوده است
اقتدا بر خواهرم زینب نمود گاه می شد صورتش بهرم کبود
حرمت من را به دنیا پاس داشت ارتباطی تنگ با عبّاس داشت
نذر عباسّم به تن کرده کفن روز تاسوعا شده سقّای من
تا که دنیا بوده از من دم زده او غذای روضه ام بر هم زده
بار ها لعن امیّه کرده است خویش را نذر رقیه کرده است
گریه کرده چون برای اکبرم با خود او را نزد زهرا می برم
هر چه باشد او برایم بنده است او بسوزد صاحبش شرمنده است
در مرامم نیست او تنها شود باعث خوشهالی اعدا شود
در قیانت عطر و بویش می دهم پیش مردم آبرویش می دهم
باز بالاتر به روز سرنوشت می شود همسایه ی من در بهشت
آری آری هر که پابست من است نامه ی اعمال او در دست من است.
((التماس دعا))
